In het vallen van de schemering verliet een schimmige gedaante The Gullwings pack territorium. Niet ver buiten de hun grenzen lag een niemands land. Het herbergde vele dingen en misschien kon de zwarte  vos daar wel wat prooi vangen voor zijn pack, maar eigenlijk was hij gewoon de boel aan het onderzoeken. Of er daar een mooie trainings-plek zijn zou. Zijn menig van trainen was anders dan die va de meeste Warriors en s‘avond‘s was hij toch veel liever buiten dan overdag. Dan hoefde zijn ogen niet zo te wennen, maar bij daglicht trainde Malachi ook vaak genoeg. Zijn oren draaide bij elk geluidje, maar zijn blik bleef zijn omgeving af scannen op mogelijke verdachte zaakjes. Malachi rook dat de regen nog niet zo ver meer weg was, want die geur  hing zwaar in de lucht. Zijn goede ogen vonden een kleine kudde herten met van dit jaar geboren jongen die in de kring lagen te slapen. Herten waren iets voor wolven of beren. Om zijn uithoudingsvermogen bij te schaven joeg Malachi hen wel eens op, maar verwonden de herten nooit. Al hapte de zwarte vos wel eens naar hun poten. Voor nu liet hij zich met rust, nu was er even iets belangrijkers. Het pack moest eten, zelf hij was op ratsoen gezet net als iedereen. Nee, nog niet dacht Malachi zichzelf voor de gek houdend. Nee dat zou in de kaalste en koudste seizoen wel gebeuren! Dan waren de prooi dieren het schaarste. Vele vogels zaten dan lekker warm op een andere en hetere plek dan hier. Een verlaat konijn hopte ergens nog rond. Malachi rook hem  doordat de wind zijn kant  op stond, maar erg vond de krijger dat helemaal niet en sloop naar het scharrelende diertje in jachthouding naar het konijn toe die onraad leek te ruiken en stak zijn koppie even omhoog stak en rond keek. Malachi stond direct dood stil en zag dat het konijn eerst een twijfelende schijnbeweging maakte, maar de zwarte vos verroerde zich niet. Door de paar lessen die hij als pup had gehad door zijn adoptie moeder niet meer dan basis lessen, maar ze zorgde er wel voor dat ook hij zo het pack bij kon springen als het nodig was. Zelf had Malachi zijn jachtstijl wat bij gewerkt, misschien niet zo goed als de echte jagers van The Gullwings, maar goed genoeg om hun prooien te kunnen vangen. Het konijn dacht dat er niets aan de hand was en schoof de kleurrijke bladeren weer aan kant om bij de laatste nog sappige kruiden te komen. Malachi stapte weer muisstil dichter en dichterbij tot op een vossenstaart lengte en zetten zich af. Het konijn hoorde een blad verschuiven door de sprong en keek om. Malachi hing nog in de lucht toen het diertje hem zag en weg wilde rennen. Malachi zag welke richting het konijn heen sprong en hapte naar het diertje waardoor hij het net bij zijn teentjes vast hield. Het konijn trok wild en liet een kreet van schrik en pijn horen! De zwarte vos handelde snel, maar niet snel genoeg om deze kreet te voorkomen. Alle diertjes die nu druk bezig waren zouden zich verder terug trekken of diep in hun holen verstoppen. Het smaakte een beetje zuur in zijn mond, maar Malachi was nu eenmaal geen echte jager, maar een strijder van zijn pack. Het diertje was dood en na een snel gat gegraven te hebben legde hij zijn buit erin en duwde met zijn snuit het zand erover heen, om te voorkomen dat andere vossen of andere vleeseters de geur van zijn buit te verbergen. Daarna liep Malachi weer verder.

(Open)
(Foto van Malachi zet ik er vanavond bij. Ik heb nu via mijn mob geschreven. XP)