Ijiné was al vroeg het kamp vertrokken, voor zonsopgang. Het was overal nog donker, de maan was de enige lichtbron. Ze had de Commander Nurse de leiding gegeven aangezien die ook wakker was. En bovendien ook erg betrouwbaar. Haar schaduw gleed over de sneeuw terwijl ze door het witte landschap rende. Het voordeel aan sneeuw was dat het altijd licht was, in de bergen of het bos was het een heel stuk donkerder. Midden op de sneeuwvelden stond de grote vos even stil. Ze sloot haar ogen om de wind door haar vacht te voelen waaien, een geweldig gevoel als je het haar vroeg. Na ze weer door was gerend naderde ze Home's end. Het kristal heldere meer schitterde in het maanlicht. Rustig nam Ijiné een paar slokken van het water waarna ze haar kop hief. De plaats waar ze stond was een van de mooiste plaatsen om naar de opgaande zon te kijken. Een korte flits verscheen aan de horizon waarna het licht van de zon over het landschap streek. Door de hoek van de zon met het eiland kreeg de sneeuw een prachtig rode gloed.

De vos was al vroeg haar nest uitgekomen, gewekt uit het niets. Ze had daar wel vaker last van, opeens wakker worden zeer vroeg in de ochtend, vol energie. Vaak trok ze er dan op uit om te jagen, net zoals nu. Er was niemand om haar tegen te houden, niet dat als die mensen er waren ze het zouden doen. Wat boeide hen het als zij vroeg weg ging?
Niets, waarschijnlijk.

Ray was van plan om simpelweg even naar het meer te gaan, daar wat te drinken en weer verder te gaan waar ze mee bezig was. Dit veranderde echter toen ze Ijiné zag staan bij het meer, de lijder van Glacierfangs. De witte vacht van haar leider werd verlicht door de opgaande zon en Ray besloot op haar af te stappen, gezien de leider haar waarschijnlijk toch al door had. De jonge vos legde het jonge konijn dat ze had gevangen neer en nam een ietwat onderdanige houding aan. "Goedemiddag" Zei ze met respect, echter was het aangeleerd respect. Respect dat door haar ouders en anderen in haar hoofd was gepropt.
De vos nam een paar slokken uit het meer en keek toen terug naar Ijiné. "Wat brengt u hier zo vroeg?"vroeg ze kalm, hopend dat haar vraag niet onbeleefd was.

Achter haar klonken de pootstappen van een groot dier in de sneeuw. Aan het tempo van de stappen, en de hardheid van de krakende sneeuw kon ze opmaken dat het een vos was. Ook dat de wind haar richting op kwam waaien en ze zo de ander kon ruiken was in haar voordeel. Het was een van de vossen van haar pack. "Goedemiddag," sprak een redelijk jonge zwarte vos. Het was een leerling hunter als ze het goed wist. "Goedemorgen," antwoordde ze rustig terug. Net als de andere vos dronk ze wat van het heldere water. "Wat brengt u hier zo vroeg?" Vroeg het teefje vervolgens terwijl ze Ijiné schuin aankeek. De witte vos hief haar kop en keek even naar de lucht. "Ik kon niet slapen en besloot een ronde over het territorium te doen. Een soort patrouille in m'n eentje. En wat doe jij hier zo vroeg?"

De witte vos zei een een goedemorgen terug en Ray glimlachte flauwtjes naar haar leader. Ze voelde zich niet volledig op haar gemak, simpelweg omdat ze niet precies wist hoe ze zich moest gedragen tegenover een vos met een hoge rang, sterker nog, de hoogste rang die er was. "Wat brengt u hier zo vroeg?"Vroeg ze tenslotte.
Ijiné hief haar kop op voordat ze antwoordde. "Ik kon niet slapen en besloot een ronde over het territorium te doen. Een soort patrouille in m'n eentje. En wat doe jij hier zo vroeg?" antwoordde ze. Ray knikte begrijpend. "Ongeveer dezelfde rede als u. Ik houd niet van uitslapen, dus dacht dat ik me beter nuttig kon maken door te gaan jagen"Zei ze kalmpjes. Ze richtte haar blik op het meer en werd even afgeleid door de schoonheid daarvan.

Na haar antwoord keek ze de vos naast haar aan, zo zag ze dan ook hoe die knikte. "Ongeveer dezelfde rede als u. Ik houd niet van uitslapen, dus dacht dat ik me beter nuttig kon maken door te gaan jagen," vertelde de zwarte vos vervolgens. Op het moment dat de leerling naar het water keek begonnen Ijiné's gedachtes te ratelen. Ze moest zich de naam van de vos herinneren. Voor de meeste vossen had ze een soort riddeltje om het te onthouden. Iets zei haar dat het met 'Raven' te maken heeft van haar zwarte vacht. Na enkele seconden schoot het al te binnen. Rayen was het. "Dat is een goede instelling Rayen, hou die bij je."

De vos liet haar blik over het meer glijden. Het licht van de opkomende zon werd op een mooie manier geweerspiegeld, waardoor het er bijna sprookjesachtig uitzag. Ze bedacht zich dat de andere vossen nu ongeveer begonnen te ontwaken in het kamp, terwijl zij hier al met de leader zat te kletsen. Grappig.
"Dat is een goede instelling Rayen, hou die bij je." Met een vrolijke en dankbare twinkeling in haar ogen keek ze naar Ijiné, de ede daarvan waren 2 dingen; 1, de vossin wist haar naam en 2, werd door haar geprezen, dat vond ze heel wat. "Danku"zei ze en haar staart sloeg een keer blij heen en weer. Daarna ging de vos zitten en keek de ander nieuwsgierig aan. "Mag ik u iets vragen? Hoe bent u leader geworden." ze wist dat het misschien nniet de meest toepasselijke vraag was, maar de nieuwsgierigheid overwon haar angst.

sorry voor de laatheid! D: en voor de fouten, het is een Ipad post..

"Danku," zei de jonge vos waarna ze vrolijk met haar staart zwaaide. Vanuit haar ooghoek kon Ijiné dat net zien. "Mag ik u iets vragen? Hoe bent u leader geworden?" Vroeg de zwarte vos vervolgens. Zodra de leader opzij keek zag ze de nieuwsgierige blik van de leerling. Even zuchtte ze waarna ze haar blik weer op het meer richtte. "Als leerling draafde ik een beetje door met het trainen. Ik deed vrijwel geen andere dingen meer en de toenmalige Leader bewonderde dat. Dus tijdens een ceremonie liet hij mij dat beproevingsgevecht tegen hem doen. Hij vond me waardig dus de rest van de pack automatisch ook." Vertelde de witte vos zonder haar blik van het meer af te halen. "Waarom wilde je dat eigenlijk weten?"