De kleine zandkleurige pup was het kamp uitgegaan. Het was veel te druk in het kamp. De kleine pup sloeg met haar staart en ging rustig zitten op een grote wortel van een boom. Ze keek in het rond. Het was rustig, wat ze heel erg fijn vond. Het water kwam bijna tegen haar poten aan. Het was een koude dag dus zwemmen was niet zo'n goed plan vandaag. De zon stond wel hoog aan de hemel. Waarom deed de zon niks? Als het daar toch staat, waarom maakte het haar dan niet warm? De wereld zat vol vragen die ze niet wist en dat maakte haar erg boos. Waarom was zij de enige zandkleurige vos in de pack? Bijvoorbeeld. Haar aandacht schoot weg van het onderwerp toen ze een harder geluid hoorde. Ze sloot haar ogen, want ze wou niet zien wat het was geweest.

~Ghehe Flutpost~

[Janis]    

Stilletjes keek ze naar het jonge vosje. Ze had haar nooit eerder ontmoet, maar ze was haar wel opgevallen. Ze was de enige zandkleurige pup in de pack. Dat moest vast verveld zijn, dat je anders was dan de andere. Waarom zou ze hier zitten? Aan haar houding te zien niet omdat ze zo graag het gebied wilde verkennen. Janis zuchtte. Als ze nu op haar af zou stappen moest ze haar natuurlijk meenemen naar het kamp en dat was zeker een eind lopen & zwemmen. Ze kon ook gewoon weg gaan, dat voorkwam heel veel gezeur. Dat kleine mormel was toch niet haar zaak, moest haar moeder maar beter op haar passen.
Nog een keertje keek ze naar het vosje, zuchtte toen zachtjes en draaide zich om. KRAK Oh Verdomme! Woedend keek ze naar het doorgebogen takje en schopte er boos tegenaan. Nu had de pup haar zeker gehoord... Geïrriteerd stampte ze in richting van het vosje. "Meekomen jij." Ze ging voor de pup staan en keek haar doordringend aan.

"Meekomen jij.", zei een vrouwelijk stem voor haar. Met één oog keek ze voorzichtig wie het was, maar ze kon niet op haar naam komen. Daarna sloot ze haar ogen weer. Ze was niet van plan om mee te gaan, ze was er pas net. Ze draaide haar hoofd weg van de ander en opende haar ogen weer. Verder bleef ze stil en zonder enkele uitdrukking op haar gezicht zitten. Dit was haar mama niet, dus hoefde ze ook niet te luisteren."Ik luister alleen naar mama.", besloot ze duidelijk te maken. Haar stem was zachtjes en lief, maar er kwamen nooit echt lieve woorden uit haar mond als ze iemand niet kende.

Helaas, dit werd niet iets wat snel kon worden afgehandeld, de pup was niet van plan haar zomaar te gehoorzamen. "Ik luister alleen naar mama." Haar stem klonk opvallend lief. Janis zuchtte en zwiepte onrustig met haar staart. Waarom waren pups altijd zo koppig? "Luister is pup, het liefst zou ik nu ook gewoon willen weglopen en je hier achterlaten." Ze probeerde oogcontact met de pup te maken. "Maar dan krijg ik weer problemen, omdat ik me niet aan de regels heb gehouden en een hulpeloze pup alleen in het gebied heb achtergelaten." Ze boog zit wat naar voren. "Dus jij gaat nu gewoon vrijwillig meekomen, want anders sleur ik je mee en dat is volgens mij voor ons beide niet bepaald prettig."

De ander probeerde haar in haar ogen te kijken, maar Nala keek steeds weg."Maar dan krijg ik weer problemen, omdat ik me niet aan de regels heb gehouden en een hulpeloze pup alleen in het gebied heb achtergelaten. Dus jij gaat nu gewoon vrijwillig meekomen, want anders sleur ik je mee en dat is volgens mij voor ons beide niet bepaald prettig." Ze keek bang naar de teef voor haar. De grote teef was niet zo lief tegen haar. En zij was niet hulpeloos, want ze wist precies wat ze deed! Ze had geen zin om ertegenin te gaan, dus stond ze op. Ze keek haar niet aan, maar bleef staan tot er iemand in beweging kwam. Voorzichtig ging ze het water in. Het was koud, maar dat was ze wel gewend. Ze stond tot haar buikje in het water, klaar om weg te zwemmen."Kom je?", vroeg ze op een lieve toon. Het was altijd raar om Nala tussen haar gevoelens te zien springen. 1 minuut geleden was ze nog boos geweest en nu klonk ze ineens heel lief. En zo voelde ze zich ook.

De pup keek haar bang aan en bleef even zo zitten. "Komt er nog wat van?" Ongeduldig zwiepte Janis met haar staart. De pup stond op, gelukkig! Janis had het nooit zo op pups. Pups betekenden verantwoordelijkheden en verantwoordelijkheden betekenden problemen. Ze voelde zich sowieso altijd een beetje ongemakkelijk in de buurt van pups, het was ook voor haar onduidelijk waarom. "Kom je?" Verward draaide ze zich om. "Ja, ja, vertrek jij nou eerst, ik zwem wel achter je aan." Probeerde ze zich iets wat wanhopig te redden. Snel trippelde ze naar het water. Bij de pup kwam het tot haar buikje, maar bij haar nog niet eens tot haar knieën, het was grappig om te zien. "Ga dan." Drong ze voor de zoveelste keer aan.

"Ja, ja, vertrek jij nou eerst, ik zwem wel achter je aan. Ga dan." Drong ze voor de zoveelste keer aan. Nala zette af van de rand en voelde de grond verdwijnen onder haar poten. Ze ging met haar pootjes trappelen om haar hoofd boven water te houden. Als pup in de Lakeroots moest je als je kon lopen gelijk leren zwemmen, en deze pup ging het al best goed af. Het water was koud en dat vond Nala niet fijn. Ze wou zichzelf oprollen tot een klein balletje, maar als je dat zou doen zou je niet bovenwater blijven. De pup begon te hijgen. Zo merkte ze dat ze moe werd. Voorzichtig ging ze naar de kant op achterpoten neer te zetten op een grote wortel. Kort bleef ze daar staan, op die twee poten. Nala keek naar zichzelf. Haar haren zaten helemaal door elkaar heen en leken te vliegen. Het zag er leuk uit."Kijk.", zei ze zacht terwijl ze naar haar vacht keek. Zachtjes bewoog ze heen en weer, om de haartjes te laten dansen. Blij bleef ze kijken.
Na een korte tijd luisteren naar alles om haar heen, keek ze naar de grote vos. Ze wou lief zijn dus stelde ze een vraag."Wat is je naam grote vos?" 

En ja hoor, eindelijk vertrok de pup. Opgelucht haalde Janis adem, misschien dat het toch nog wel ging lukken om en haar naar het kamp te krijgen en haar extra strafwerk te doen. Ze zette zich af tegen de bodem en schopte met haar poten het water opzij om wat meer vaart te krijgen. De pup was opvallend snel, dus dat kwam ook wel goed. Pff, gelukkig. "Kijk." He wacht, dat kwam niet vanuit de juiste richting. De pup hoorde vlak achter haar te zijn, niet aan de kant. Geïrriteerd keek ze om, waar ze het kleine vosje aan de kant zag staan. Ze leek nogal gefascineerd door haar natte vacht. "Eh, ja eh.. Prachtig... Wat ongemakkelijk keek Janis haar aan. Maar we hebben nu geen tijd voor dat soort dingen. Kom je?" Maar nee hoor. "Wat is je naam grote vos?" Ze zuchtte diep en zwom naar de pup toe. "Spring maar op mijn rug." Sprak ze zuchtend. Hopelijk zou het iets sneller gaan op die manier.

"Spring maar op mijn rug." Sprak ze zuchtend. Ze gaf niet haar naam, wat haar verdrietig maakte. Waarom zei ze haar naam niet? Had ze toch wat verkeerds gedaan? De kleine pup besloot wel te gehoorzamen. Met een klein sprongetje vanaf de tak kwam ze op de rug van de grote vos. Ze was niet zwaar, maar zwemmen met last op je rug zou niet makkelijk moeten zijn. Voorzichtig ging ze liggen op de rug van de ander. Het was net, maar ze kon zichzelf toch aardig goed neerleggen. Met haar staart ging ze door het water om hen heen. Ze gingen best snel eigenlijk. Toen bedacht de kleine pup dat ze haar naam nog niet wist en haar zachte stem klonk weer."Maar dat is toch niet je naam?", besloot ze te vragen. Nu kan ze niet weglopen van de vraag.   

De pup was gelukkig niet zo zwaar, dus het zou haar niet heel veel afremmen tijdens het zwemmen. Ze kon sowieso, net zoals de meeste vossen uit haar pack, erg snel en behendig zwemmen, dus dat kwam wel goed. Ze zette zich af tegen een van de wortels en gleed door het water naar voren. "Maar dat is toch niet je naam?" Voor de zoveelste keer zuchtte Janis. "Nee," Ze schudde haar kop lichtjes heen ene weer. "Ik heet Janis." Misschien dat ze nu haar mond zou houden?

"Nee," Ze schudde haar kop lichtjes heen en weer."Ik heet Janis." Nala luisterde aandachtig naar haar naam. Ze vond het een aparte naam. Betekende het iets? Zelf kon ze geen betekenis verzinnen, maar de kleine pup had geen zin om nog een keer wat te zeggen. Ze bleef denken over Janis. Wat ook raar was was dat ze steeds aan het zuchten was. Was ze moe van het zwemmen? Zuchten doe je toch als je moe bent? Of ze gaf haar misschien een hint, maar Nala wist dat ze hints niet kon begrijpen."Ik ben Nala.", zei ze blij terug. Waarom ze het blij had gezegd wist ze niet, want ze was eigenlijk helemaal niet blij. Eigenlijk was ze heel moe nu ze erover nadacht.