In de ochtend, vlak na zonsopkomst, baande de Nurse zich een weg door het hoge gras. Zijn vacht was nat door de dikke dauwdruppels die de puntjes van de grashalmen naar beneden trokken en aan zijn vacht bleven plakken. Hij ging kikkers vangen bij het grote meer. Kikkers waren niet goed eetbaar, dus het zou geen verspilling zijn als de Nurse leerlingen ze gebruikten om te oefenen met anatomie. Meer functies hadden ze eigenlijk ook niet, en het was helemaal niet nodig dat Odin ze ging vangen. Hij kwam hier dan ook niet alleen om te jagen. Hij kwam hier even tot rust van het hectische roedelleven. Hij was het hol uit geglipt een uur voor zonsopkomst en zorgde dat hij weer terug was voor Aurora wakker werd. Hij wilde haar niet wekken, maar ook geen minuut die het met haar kon doorbrengen missen. Odin keek verbaasd op bij het zien van een witte vlek aan de waterrand. Hij zag het niet duidelijk - hij zag sowieso al slecht - maar wat anders kon het zijn dan een vos? In een drafje naderde Odin de oever, en herkende de vos al snel als een van zijn packgenoten. Hoe heette hij ook alweer? Cloud... Dark? Shadow... Shade! 'Shade!' riep hij enthousiast.