Zodra het besef tot me doordrong begonnen mijn handen te trillen. Ik, een simpele stagiair, had het geflikt. Mij, een eenvoudige jongen, was het gelukt. Ik had de bacterie ontwikkeld die alles mogelijk zou maken voor de mensheid. "Pr-professor Shephard?" Stamelde ik, nog steeds in shock. "Ik denk… d-dat ik… u moet echt even k-komen kijken… Het… ik denk dat het me is gelukt…." De vos achter de glazen ruit rende als een gek achter het stukje vlees aan. Veel sneller dan mogelijk. De professor die ik als mijn meerdere beschouwde kwam met een open mond van verbazing naast me staan. Na een tijdje keek hij me aan, met een enorme lach op zijn gezicht. Enthousiast pakte hij mijn gezicht in zijn handen, en hij keek alsof hij ieder moment kon gaan dansen. ‘Het is gelukt!

Het jaar 2100, een verschrikkelijk jaar voor de mensheid. De wereld had zich in tweeën gesplitst en was verwikkeld in een enorme oorlog. Beide partijen hadden al meerdere keren gebruik gemaakt van chemische wapens. Er werden gebruik gemaakt van de goede oude vuurwapens, maar ook werden er nieuwe wapens gemaakt en gebruikt. Deze wapens zorgden ervoor dat de mensheid zichzelf uitroeide.

Er werden robots ingezet om de menselijke slachtoffers te verminderen, maar deze werden makkelijk uitgeschakeld. In een lab in Nieuw-Zeeland waren ze bezig met een geheel nieuw wapen. Geen vuurwapen, geen gas, geen robot. Nee de mens. De mens zou sterk worden. Sterk genoeg om zo over de wereld te rennen in een dag. Sterk genoeg om 1000 kilo te kunnen tillen als een veertje. ”Dit eindigt de oorlog zo!” Riepen de geleerden door het rijk. ”De mens evolueert zo 50 keer zo snel!" De mensen hadden allen vertrouwen. En toen na een paar jaar was het in de testfase. Het werd getest op roofdieren, zoals beren, wolven en vossen. En het werkte, de dieren werden slimmer, sterker en sneller. Toen zelfs de meeste menselijke apen goed reageerden, begonnen de mensen met zichzelf. Duizenden mensen werden ingeënt met de bacterie. Twee dagen lang werd er gevochten. De mensen waren net zoals de dieren slimmer, sterker en sneller. Maar net toen de vijand bijna was verslagen stopte het. De mensen vielen neer. Niet dood, maar uitgeput. Met spoed werden ze gebracht naar de ziekenhuizen. Ze kregen langzaam rimpels en last van rugpijn. En binnen vier dagen lagen ze dood in bed. Mensen konden geen oorzaak vinden. Het leek allemaal op een natuurlijke dood van ouderdom. Maar voordat de fout was ontdekt was het al te laat. De lucht had de bacterie verspreid. En miljoenen mensen stierven, je kon er niet aan ontkomen. Beide partijen werden uitgeroeid. Binnen een jaar of 2 was er geen mens meer te vinden, ze hadden zichzelf uitgeroeid. Maar de aarde was niet leeg. De planten en dieren kwamen terug op de plekken waar ze weggehaald waren. De planten werden groter en over het algemeen sterker, de dieren reageerden net zoals de mensen, alleen zij gingen niet dood. De dieren evolueerden sneller, maar verouderde normaal. De wereld werd overgenomen door beren zo groot als olifanten en vossen die konden overleven in de koudste of heetste plekken van de wereld.

Hier hebben wij het over een klein stukje van de wereld, een eiland. Wij noemen dit eiland Amnira. Een eiland waar vossen een grote rol spelen.

M.V.G. Het team.