Voor de zoveelste keer ging de rode pup verliggen in het nest. Ondanks dat ze de enige pup was voelde het al klein. Mazaru zou gelukkig niet lang meer blijven, binnenkort zou ze leerling worden en naar een andere plaats gaan om te slapen. Ze keek er al lang naar uit om eindelijk trainingen te krijgen en veel vaker op avontuur te gaan. Dat was hoe dan ook een heel stuk leuker dan in het kamp blijven. Snel sprong ze op waarna ze door het kamp begon te trippelen, opzoek naar iemand om mee te kunnen praten. En misschien vond ze wel iemand waarmee ze het kamp uit kon, op avontuur. Binnen een paar stappen zag ze haar moeder staan. Vrolijk trippelde ze in de richting van de rode vos. "Maaaaam!"

{Eerste post voor Shiva}

"Mazaru! Ik zocht je al. Heb je zin om even mee naar buiten te gaan?" Zei haar moeder al voor de pup ook nog maar iets kon vragen. Shiva kende haar natuurlijk maar al te goed en wist waarschijnlijk ook al wel wat Mazaru wilde gaan vragen. De glimlach op haar moeders gezicht liet de pup ook glimlachen terwijl ze achter haar moeder aan liep. Waarschijnlijk zou ze nog wel een tijdje moeten wennen aan de grotten als ze leerling zou worden. "Ik volg jou wel." Zei de rode vos zodra het tweetal het licht weer op hun vacht voelde. Meteen trippelde de pup een eind vooruit tot ze een rots tegen kwam. "Mam kun je me leren hoe ik hier op kom?"

Vragend keek de pup haar moeder aan. "Ja, tuurlijk!" Antwoordde de volwassen vos met enige twijfel in haar stem. Het duurde even voor Shiva verder nog iets zei of deed. "Oke, het begint er allemaal mee hoe je de rots bekijkt. Zoek de veiligste weg naar boven voordat je zomaar gaat springen. Als je hier mee oefent kan je dit binnenkort in een fractie van een seconde en spring je zo naar boven. Let op, en probeer straks de zelfde weg te volgen die ik neem oke?" Vertelde haar moeder waarna ze behendig de rots op sprong. Aandachtig keek Mazaru toe hoe Shiva van stuk naar stuk de rots op sprong. "Oke Mazaru, nu jij! Dan gaan we straks samen verder." Zei de rode vos waarna de pup een paar stappen achteruit zette. Aandachtig keek ze naar de rots en ging in haar kop het pad van haar moeder af. De eerste sprong die ze nam lukte, de tweede niet precies. Een poot gleed weg waardoor ze onhandig van de rots af gleed. Haar tweede poging lukte een stuk beter, al redelijk snel stond ze naast haar moeder op de rots. Echter had ze wel veel kracht gebruikt voor dat ene kleine stukje springen. "Ik ben er hoor," zei Mazaru met een onhandig lachje op haar kop.

Akumi schreef:

Shiva

The quieter you become, the more you can hear...

Shiva keek toe hoe haar pup netjes de rots op sprong, ze was trots op haar. Een natuurtalent, dacht ze bij zich zelf met een glimlach op haar gezicht. Een seconde gleed wel even haar pootje weg, toen verstijfden ze van top tot teen maar al snel zag ze dat het wel goed kwam. "Ik ben er hoor," "Goedzo, kan je verder? Of ben je te moe?"Shiva keek alvast naar een goede weg naar boven. Ook als Mazaru niet wou ging ze naar boven, desnoods tilden ze de pup op. Die daar misschien nu wel al een beetje te oud voor was maar ach. Mazaru was nog niet hier boven geweest, zei wel. Het had een prachtig uitzicht. Shiva zette zich af en stond alweer op de volgende rots, na nog twee sprongen was ze helemaal boven. "Als het niet lukt kan ik je komen halen!?"

Trots op het feit dat ze het eerste stuk al op was gekomen keek de pup omhoog. Het was nog een eindje omhoog vanaf het punt waar het tweetal teefjes nu stond. "Goedzo, kan je verder? Of ben je te moe?" Vroeg Shiva, meteen begon Mazaru hevig met haar kop te schudden. Misschien was ze wel al een beetje moe, dat zou ze echter niet gaan toegeven. De pup wilde helemaal omhoog. Binnen een paar sprongen stond haar moeder al weer op een hoger stuk. Bedenkelijk keek het rode vosje naar de rots, die zag er makkelijker uit dan het vorige stuk. "Als het niet lukt kan ik je komen halen!?" Mazaru keek beledigd omhoog, haar moeder zou toch wel beter moeten weten dan dat? "Mooi niet!" Riep ze waarna ze met een paar onhandige afzetten tegen de rots naast haar moeder stond.

"Kijk, als je hier komt staan kan je heel mooi over het hele gebied onder aan de berg kijken." Zei de rode vos waarna ze aan de rand van de stenen ging staan. Nieuwsgierig liep Mazaru naar haar moeder toe en hield naast haar halt. "Je ziet het misschien niet heel goed maar als je goed kijkt, daar in de verte zie je een stukje van het pink Paradise. Zie je?" Voorzichtig stak Mazaru haar snuit iets verder naar voren tot haar ogen op het roze gebeuren vielen. De pup maakte een begrijpend geluidje om te laten merken dat ze het zag. "Herken jij nog iets?" Vroeg haar moeder vervolgens. Even liet de rode vos haar ogen over het gebied glijden. Ze zocht naar punten die ze herkende. Dat waren er opzich wel veel als ze laag op de grond stond, uiteindelijk was ze toch overal in het gebied al wel geweest. Ondanks dat het niet de bedoeling was om als pup de hele tijd er alleen op uit te gaan. "Oh kijk daar ik zie Albaya Lake!" Riep Mazaru vrolijk uit waarna ze nog iets verder naar voren leunde tot ze bijna weer naar beneden viel. Snel zette ze een stapje achteruit waarna ze haar moeder's voorbeeld volgde om te gaan liggen. Een rilling trok over haar rug zodra haar witte buikje de stenen raakte. Die waren kouder dan dat ze had verwacht. "Misschien kan ik je zo al wat tips geven voor jagen, als je wilt?" Vroeg Shiva terwijl ze haar vragend aan keer. Er over denken hoefde Mazaru niet. "Ja graag mam!"

Shiva stond na haar antwoord rustig op. "Oke, kom mee. Onder aan de berg is een grasveldje, daar zitten altijd wel wat konijnen holen en anders wel wat anderen dieren waar we op kunnen jagen." Zei Mazaru's moeder waarna ze het geklommen stuk weer naar beneden sprong. Even keek de pup naar de stenen waarna ze in een paar sprongen ook beneden stond. "Ik denk dat de anderen hunters heel trots zouden zijn als je iets vangt!" Zei de rode vos waarna ze verder langs de berg naar beneden begon te lopen. Mazaru volgde haar moeder op de voet, ondanks dat het een niet al te makkelijk gebied was. Eenmaal beneden wenkte Shiva haar waarna ze duidelijk maakte dat de pup stil moest zijn. "Goed, adem diep in. Welke geuren reuk je? En let op fluisteren!" Mazaru knikte waarna ze diep door haar neus in ademde. "Zeg, welke rang wil je eigenlijk gaan doen? Hunter, warrior of nurse?" Fluisterde haar moeder in haar oor voor ze überhaupt kon antwoorden. Mazaru ging met haar voorpoten tegen haar moeder aan staan zodat ze bij haar oor kon. "Ik ruik konijn, en nog wat anders. En ik weet het nog niet zo goed eigenlijk. Maar geen Nurse want dat vind ik saai."

Akumi schreef:

Shiva

The quieter you become, the more you can hear...

"Ik ruik konijn, en nog wat anders. En ik weet het nog niet zo goed eigenlijk. Maar geen Nurse want dat vind ik saai." Shiva grinnikte, dat was ook hoe zij er vroeger over dacht toen ze nog heel klein was. Ze had dan wel niet in een pack gezeten, maar haar ouders hadden alles verteld over rangen en dat soort dergelijke. "Konijn heb je goed geroken, dat anderen is muis. Onthoud die geur goed. Nu moet jij me vertellen waar de muis is en waar de konijn is, en welke je wilt gaan vangen. En dan is het natuurlijk de bedoeling dat jij dat gaat doen!" Shiva hield zich laag bij de grond en probeerde te voelen waar de wind vandaan kwam. Zelf wist ze al lang waar het konijn en de muis zaten, maar misschien wist Mazaru dat niet. Het konijn zou het makkelijkst zijn om te vangen, de wind gaat recht op de muis af en die zou zodra je een beetje dichterbij kwam de geur van gevaar al op pikken en weg rennen. Ze hoopte dat Mazaru daar zelf achter zou komen, als het niet nu was dan wel tijdens het jagen.

Stereoheart schreef:

Er verscheen een lach op de kop van haar moeder. Al snapte Mazaru niet helemaal wat er zo grappig aan was. "Konijn heb je goed geroken, dat anderen is muis. Onthoud die geur goed. Nu moet jij me vertellen waar de muis is en waar de konijn is, en welke je wilt gaan vangen. En dan is het natuurlijk de bedoeling dat jij dat gaat doen!" Fluisterde Shiva, op dat moment merkte de pup hoe haar moeder stond. Door haar poten gezakt zodat ze dichter bij de grond was. Wat klungelig volgde de rode vos het voorbeeld van haar moeder. Diep snoof de pup de lucht in, dit hielp haar echter helemaal niets. "Ehm mam, ik heb geen flauw idee." Fluisterde ze vervolgens lichtelijk teleurgesteld in zichzelf.

Akumi schreef:

Akumi schreef:

Shiva

The quieter you become, the more you can hear...

Ongeduldig wachtte ze op het antwoord van de pup die geconcentreerd naast haar zat.
"Ehm mam, ik heb geen flauw idee." Dit was niet echt bepaald het antwoord waar Shiva op had gehoopt of wat ze had verwacht. Maar daar kon de pup natuurlijk ook niks aan doen, misschien was dit even net iets te moeilijk. "Het konijn zit links, de muis rechts. Voel waar de wind heen gaat, en bepaal aan de hand daarvan wie je wilt vangen. Dat is de enige tip die ik je nu geef. De rest moet je zelf doen, oke? Shiva wist niet of ze het ooit had uitgelegd dat de wind niet van af jou naar de prooi moest gaan, omdat de prooi je dan kon ruiken. Als ze het niet had uitgelegd hoopte ze dat Mazaru het zelf zou uitvogelen. Maar ze kon ook wel snappen dat dat niet zou lukken. Shiva keek Mazaru aan en knikte haar om de pup aan te sporen. "Het is nu helemaal aan jou, blijf laag bij de grond en concentreer je op de geuren en geluiden." Na dit te hebben gezegd kroop ze achteruit de bosjes uit. Zachtjes zo dat niemand haar hoorde liep ze rechts langs de berg heen waar ze voor zaten en verstopte zich in een ander bosje. Van uit waar ze Mazaru prima kon zien, op deze plek kon Mazaru haar niet ruiken en niet zien. Het was de perfecte plek om haar pup in de gaten te houden en te zien hoe die het deed. Geduldig staarde ze naar het bosje waar ze net nog verstopt in had gezeten.

"Het konijn zit links, de muis rechts. Voel waar de wind heen gaat, en bepaal aan de hand daarvan wie je wilt vangen. Dat is de enige tip die ik je nu geef. De rest moet je zelf doen, oké?" Antwoordde haar moeder op haar vraag. Mazaru knikte waarna ze probeerde te voelen uit welke richting de wind kwam. Ze wist dat die niet van achter moest komen omdat anders de prooi haar rook. "Het is nu helemaal aan jou, blijf laag bij de grond en concentreer je op de geuren en geluiden." Vertelde Shiva nog waarna ze de struiken in verdween. Mazaru liet zich zo laag mogelijk naar de grond zakken, zodat het lopen nog mogelijk was. Na enkele secondes had ze eindelijk door dat ze door de wind voor het konijn moest gaan. Want bungelend sloop ze zo ver mogelijk richting het konijn. Het bruine beestje leek haar nog niet echt door te hebben. Zo voorzichtig mogelijk sloop ze nog wat dichterbij, tot het konijn om keek. Meteen zette Mazaru een sprint in om het nog te kunnen pakken. Het duurde echter niet lang voor het konijn het zelfde deed. Met al haar kracht in haar achterpoten zette ze af om op de rug van het konijn te kunnen springen. Doordat ze nog niet eens leerling was, was het beest niet veel kleiner dan haar. Het gevecht dat het opzette was dan ook teveel voor de pup. Hijgend bleef Mazaru op de grond liggen terwijl het konijn er uiteindelijk vandoor schoot. Ze was duidelijk nog niet klaar om echt prooi te gaan vangen. Daar zou ze nog veel voor moeten leren.

Vanuit haar ooghoeken zag Mazaru dat haar moeder op haar af kwam lopen. Op de kop van de pup verscheen meteen een wat onhandig lachje. "Je moet nog veel leren, maar je deed het goed ook al had je dat misschien zelf niet door." Zei de Hunter terwijl ze naar haar pup liep. Mazaru knikte bevestigend, zelf vond ze dat het best wel redelijk was voor een van de eerste keren dat ze het probeerde. De rode vos duwde haar neus even tegen de buik van de pup. "Weetje, ik had eigenlijk verwacht dat het konijn kleiner was." Zei ze vervolgens. Door even met haar poten te spartelen rolde Mazaru op haar zij zodat ze meteen kon opstaan. "Maar dat maakt verder niet uit, wil je terug naar het kamp? Misschien dat we op de terugweg nog wel wat prooi tegen komen. Ik moet toch echt iets mee nemen voor de pack." Vertelde haar moeder uiteindelijk waarna ze aantalte maakte om weg te lopen. Meteen trippelde de pup naar haar moeder toe. "Dan kan ik de professional aan het werk zien hea!" Zei ze terwijl ze vrolijk met haar staartje zwaaide.

Akumi schreef:

Akumi schreef:

Shiva

The quieter you become, the more you can hear...

"Dan kan ik de professional aan het werk zien hea!" Shiva draaide haar kop richting Mazaru en grinnikte. "Zo goed ben ik nou ook weer niet hoor," Shiva begon aan de klim, ze sprong op de eerste rots en voelde gelijk de kou door haar poten trekken. De zon hadden de rotsen nog steeds niet opgewarmd, dat zou waarschijnlijk pas aan het einde van de middag het geval zijn. Shiva wierp soms een blik achterom om te kijken hoe het met Mazaru ging, als alles dan goed ging ging ze weer verder. Toen Shiva boven op de berg was had ze nog steeds geen prooi geroken. Het was blijkbaar geen populaire dag voor de dieren om uit hun holen te komen. Een tikkeltje teleurgesteld liep ze weer richting het kamp. Wat zou hun leider wel niet denken als ze terugkwam zonder prooi... "Mazaru, jij hebt zeker ook geen prooi geroken he?" Zei ze terwijl ze twijfelend naar haar pup keek.

"Zo goed ben ik nou ook weer niet hoor," grinnikte haar moeder terwijl ze haar aankeek. Al snel begon het tweetal aan de klim over de koude stenen. Waarom waren die dingen nou niet gewoon altijd warm? Dat zou voor iedereen toch een heel stuk fijner zijn? Mazaru was blij dat haar moeder zo nu en dan even achterom keek om te kijken of haar pup nog volgde. Ze was geen heel groot exemplaar dus met sommige stukjes van de klim had ze wel wat moeite. "Mazaru, jij hebt zeker ook geen prooi geroken he?" Vroeg Shiva toen de twee bijna bij het kamp waren. Meteen kwam er een verontschuldigend glimlachje op Mazaru's kop. "Ik wist niet dat ik daar op moest letten, sorry mam." Antwoordde de rode vos in een half lachend half verontschuldigend toontje.

Haar moeder zei niets en begon te lopen. Elke keer dat ze door de grot liep verbaasde de pup zich weer over alle glinsterende stenen. Het was echt prachtig, daarom werd ze ook om de paar meter afgeleid door een steen waardoor ze vervolgens ergens bijna tegenaan liep. Echter knaagde er ook een raar gevoel aan, iets dat ze nog nooit eerder had gevoeld. Mazaru had het gevoel dat haar moeder teleurgesteld in haar was omdat ze niet op prooi had gelet. Ze wist prima dat ze er eigenlijk niets aan kon doen aangezien het niet was gezegd. Maar toch... Tegen de tijd dat ze het kamp binnen kwamen ging ze naast haar moeder lopen. "Mam?" Vroeg de rode vos met een wat onzekere toon in haar stem.

OOC: Wow Shiva ineens half depressief joh X"D

Het duurde nog enkele seconde voor haar moeder Mazaru aan keek. "Ja?" Zei de rode vos op een ongeïnteresseerde toon waarna ze weer weg liep. Met een chagrijnige blik in haar ogen bleef de pup staan terwijl ze haar moeder nakeek. Waar was dit nou weer voor nodig? Nadat Shiva een stukje verder het kamp in was gelopen ging ze liggen. Er kwam een wenk van de staart van de vos richting de pup. Eindelijk. Na een kort zuchtje trippelde Mazaru naar haar moeder waar ze meteen tegenaan ging liggen. "Wat is er?" Vroeg Shiva, deze keer wel geïnteresseerd. De pup snapte haar moeder niet altijd, soms gedroeg ze zich even raar waarna ze al snel weer normaal deed. "Is het heel erg dat ik daar niet op heb gelet? Want ik heb het gevoel dat je teleurgesteld in me bent." Bracht Mazaru zonder blikken of blozen uit.

Haar moeder schudde vrijwel meteen met haar hoofd. Gelukkig had ze het verkeerd begrepen. "Nee tuurlijk niet, sorry dat het zo leek." Zei Shiva waarna ze zuchtte en haar aankeek. "Je weet dat we oorspronkelijk niet uit deze pack komen toch, nou ik heb het daar soms wat moeilijk mee. Ik wil alles graag goed doen, en nou ja. Ik heb me nooit echt thuis gevoeld in een pack. Toen je vader overleed, werd dat gevoel verergerd." De pup knikte begrijpend, dat was er dus aan de hand met haar moeder. "Toen jij kwam voelde ik me natuurlijk weer beter. Maar soms mis ik mijn oude leven." Vervolgde de rode vos waarna ze door het kamp keek. "Maar mama, jij bent heel lief. Als je naar andere toe gaat willen ze vast vrienden met je worden en ga je je beter thuis voelen," glimlachte Mazaru naar haar moeder.