Jij gaat pijn krijgen mannetje, je gaat spijt krijgen, spijt krijgen van je woorden! Zulke dingen zeg je niet! AAAH Kom dichterbij dan, KOM DAN! Bloed, poten en een menigte vossen die aan haar trok, ze kon het niet meer aan! "Raak me niet aan!" Ze blies en ontblootte haar tanden. Wild sloeg ze om zich heen. Ze moesten haar los laten! Hij verdiende het! Ze grauwde, sloeg en schreeuwde, maar ze lieten niet los. En langzaam, langzaam aan werd het minder en besefte ze dat het tevergeefs was. En ze stopte.

Zijn schuld, het was zijn schuld dat ze nu hier zat! Maar zij zou straks straf krijgen, het was niet eerlijk! Hij had het zelf uitgelokt dat ze hem aan had gevallen. Het was zijn schuld. Maar nee hoor, niemand zou hem straffen, ze wist precies hoe dit zou gaan, ze had het als warrior vaak genoeg gezien. Geweld was een erge zonde hier, veel erger dan woorden. Puhh.

Wat ongeduldig keek ze om zich heen. Waarom duurde het zo lang? Ze wilde hier zo snel mogelijk weg! Ze haatte deze ruimte. Er was weinig licht en het rook er muf. Janis sloeg ongeduldig met haar staart tegen de aarde. Een van de bewakers keek haar streng aan. "Wat?" Ze deed een stap in zijn richting. "Wat moet je?" Nijdig keek ze om haar heen. "En waar blijft die Philo!"

& Phoenix

"Jongedame, jij moet een beetje kalmeren, ja?" Die stem... Oh oh.. Zo snel mogelijk draaide ze zich om. En ja hoor, de oh zo koene leider van de Lakeroots zelve stond voor haar. Hun blikken kruiste elkaar, zijn houding straalde macht uit en zijn blik was sterk en zelfverzekerd. Toch wende ze haar ogen niet af meteen af.
Wat deed hij hier eigenlijk? Moest ie niet in zijn hol liggend zijn packgenoten rond commanderen? Zover Janis wist kwamen de leider alleen naar een rechtszaak als de misdaad echt erg was. Des te langer ze hem aan bleef kijken, des te ongemakkelijker ze zich begon te voelen. Uiteindelijk wende ze haar ogen toch maar af en staarde demonstratief naar de grond.
Ze kende hem niet goed, hij was hun leider en heette Phoenix, veel verder dan dat kwam ze niet. Maar wat ze wel wist was dat ze hem nu al niet mocht. Ze hield er niet van als vossen de baas over haar speelde of haar zeiden wat ze moest doen. Die soort vossen waren altijd zo arrogant en vonden dat ze alles konden. En ja, hij was de leider, dus dat ging nooit werken. "Je wacht maar even. Hij komt eraan maar hij heeft meer te doen dan vechtjasjes als jij op te voeden." Geïrriteerd keek ze op, nou ja zeg! Was hij altijd zo bruut? Ze besloot om op een gepaste manier te antwoorden, tegen een groot leider moet je immers beleefd zijn. Ze maakte een klein buiginkje. "Het spijt me verschrikkelijk, oh koene leider Phoenix, ik zal me rustig houden." De sarcasme droop van haar woorden af. "Vergeef me alstublieft!"

Ze hief haar kop al iets hoger, hier had Phoenix vast niks op terug te zeggen! Op haar mond stond nog steeds dezelfde gespeelde vriendelijke glimlach. 'Meisje,' ze zag dat hij zijn kop heen weer schudde. 'Besef je wel hoeveel macht ik over jou heb? Besef je dat ik jou met één zwaai van mijn staart het hele leven zuur kan maken?' Hij lachte schamper. Janis wist niet zo goed of ze zijn lach nou schattig of onwijs irritant vond. 'Alleen betwijfel ik of u die macht ook behoudt als u hem misbruikt.' Ze hield haar kop schuin en glimlachte. 'Want zover ik weet staat er geen straf op het de leider vriendelijk om vergiffenis vragen.' Haar ogen twinkelde al door haar "overwinning" maar hij leek het haast te negeren. 'Je kan nu vlak voor je rechtszaak stoer gaan doen, maar je doet het jezelf aan. Kom op, geef jezelf een kans.' Was dat hoe hij over haar dacht? Alsof ze een klein meisje was wat nu even stoer deed en dan na haar rechtszaak in huilen zou uitbarsten? Geïrriteerd en tevens vol ongeloof keek Janis hem aan. Net voordat ze aan haar reactie wilde beginnen draaide hij zich om, maar niet zonder eerst een knipoog te hebben gegeven. Jammer genoeg voor een van haar bewakers, kon hij een klein grinnikje niet onderdrukken. Ze worp hem een van haar dodelijke "hier krijg je spijt van" blikken, maar besloot zich verder in te houden. Vervolgens zakte ze neer op de grond - het staan werd vermoeiend - en ging in een verveelde houding zitten, nog steeds een beetje verward over wat er net was gebeurd. Trouwens, waar bleef die Philo nou?

Ze keek naar de uitgang, maar nee hoor, er was geen spoor van hem te bekennen. Hij dacht zeker dat omdat hij commander was hij zich niet aan regels hoefde houden. Nou kon ze begrijpen dat hij zich niet zo snel voor teef al zij zou haasten, maar de koene leider zelve was hier ook aanwezig! Dat was genoeg reden om op tijd te komen toch? Janis kon zich niet voorstellen dat een van de commanders ooit een order van hun leider zouden weigeren. Ze waren allemaal hetzelfde, zwakke, arrogante slijmballen. Maar Philo mocht ze het minst, hij was de commanders van de warriors en beval haar om dingen te doen, dat was voor haar genoeg reden om hem vervelend te vinden. Hopelijk zou hij zo door Phoenix terecht worden gewezen, dan gebeurde er vandaag tenminste nog een leuk ding. De vossin ging ongeduldig verzitten en speelde wat met haar oortjes terwijl uit haar bek een aantal zuchten kwamen. Het duurde laaangg! Ze was niet iemand met veel geduld. 'Duurt het nog la-..' Ze werd onderbroken door de stem van Phoenix. 'Bij dezen verklaar ik de rechtszaak voor geopend,' zei hij overbodig luid. Maar wacht, hè wat? Ging hij voor rechtertje spelen? Dat meende je niet! Misschien leek het positief nieuws, de rechtszaak begon nu immers eerder, maar dat was het totaal niet! Nu werd ze berecht door dezelfde vos die ze net nog had "beledigd", daar was niks positiefs aan. 'Wil de aangeklaagde voorkomen?' Ja, nou nee, ik wil helemaal niet naar voren komen. Ze keek hem boos aan en hief demonstratief haar kop. Wat dacht hij wel niet? Helaas zak ze dat de bewaker links van haar ook niet zoveel geduld meer had en al naar voren wilde stappen. Snel deed ze een stap naar voren, waarna er nog twee volgde. Ze keek even boos om naar de bewaker, maar richtte haar blik al snel weer naar voren. 'Ja?'

Hij begon met de standaard vragen waarvan er een aantal zeer overbodig waren. 'Wat is uw naam?' Deze bijvoorbeeld. Een leider hoorde toch te weten wie in zijn pack zat? 'Janis.' Ze keek hem doordringend aan. Zag ze daar nou een vleugje onzekerheid? 'Wat is uw rang?' Was zijn volgende vraag. 'Warrior.' Antwoordde Janis ongeïnteresseerd. Hierna kwamen de getuigen en Janis blies naar de witte vos die daarom snel een paar stappen naar achter liep. De drie getuigen begonnen hun verhaal te doen. Allemaal ontzettend dramatisch hoor. Wat had ze hem nou eigenlijk aan gedaan? Een paar schrammetjes? Voor zijn hele leven verminkt puhh, echt niet.

'Het lijkt me wel duidelijk,' Sprak de koene leider na een tijdje gepraat te hebben. Verbaasd keek Janis op. 'Hé, wacht eens even! Mag ik me niet verdedigen? Zo is het niet gegaan!' Maar nee hoor, ze werd totaal genegeerd. 'De veroordeelde wordt veroordeeld tot twee weken taakstraf wegens geweldpleging en verminking van een packgenoot. Zes dagen in de week moet ze elke dag twee uur lang vruchten zoeken voor de voedselvoorraad van de roedel. Zaak gesloten.' Ze vloekte binnensmonds, dit was geen leuke taak. Kwaad keek ze haar leider aan, sloeg vervolgens met haar staart op de grond en draaide zich om.