Een dramatische zucht gleed over haar lippen. Het voelde als een opluchting om even niet meer in Gullwing territorium te zijn, zonder Aiden of iemand anders. Even helemaal alleen zijn, iets wat ze al heel lang niet meer was geweest. Maandenlang was ze omringd geweest door vossen, eerst in haar oude pack, toen door haar pups, waarvan uiteindelijk alleen Aiden over was gebleven, en na een tijdje haar nieuwe familieleden. De Gullwings was geen slechte groep om in te leven, maar ze was niet erg populair en ze had er totaal geen privacy.
Maja's blik ging zoekend naar beneden, alsof ze iets kwijt was.
En dat was ze ook. Toen de vos haarzelf in het water weerspiegeld zag, kreeg ze een kleine hartaanval. De laatste keer dat ze haarzelf had gezien was ze.. anders geweest. Dit was niet de Maja die ze kende. Een totaal andere vos keek terug, een kille, afstandelijke dame met veel te veel verantwoordelijkheden. Je wordt nooit meer de oude
"Maar.."
Even bleef haar blik hangen toen ze zich van het plasje water afwendde. Ze had die stem al een lange tijd niet meer gehoord, en dat was maar goed ook. De teef zag hoe ze ineen was gekrompen toen die stem weer sprak. Haar goede, oude vriend. Het deed haar denken aan die walgelijke tijd dat ze niet voor haarzelf op durfde te komen, en toen ze dat uiteindelijk had gedurfd was ze door iedereen in haar omgeving verstoten. De stem was gebleven tot het moment dat ze haar roguegroep verlaten. En nu was hij weer terug.
"Ga toch weg," siste Maja terwijl ze haar oren in haar nek legde en weg liep van het plasje, richting de zee. Die woelende massa van water, die veel beter bij haar nieuwe ik pasten als dat zielige, stille plasje.

"Ook hallo Maja." Met een ruk keek ze om. Het was Aurora, iemand van de Gullwings. Ze had haar niet opgemerkt. Stom stom stom. "Nou, hoe gaat het met je?"
Ze kon ook nooit alleen zijn. Waarschijnlijk was dat ook de bedoeling. Iemand had Aurora achter haar aan gestuurd toen ze haar weg zagen lopen. En Maja had het niet eens gehoord. Dat hele stuk wat ze hadden gelopen.
"Waarom ben je me gevolgd?" Vroeg ze, de vorige vraag negerend. De witte vos draaide haar rug naar de zee, keek de ander nu recht aan. Aurora had haar altijd wel oké geleken. Ze was een echte kakker, dat wel, maar ze was aardig tegen iedereen. Misschien had zij een beetje meer respect voor haar, als haar packgenoten.

Even leek Aurora van haar stuk gebracht, maar al snel reageerde ze. "Excuses voor mijn gedrag, Maja." Dat was niet bepaald het antwoord wat ze had verwacht. Of misschien juist wel. Excuses voor mijn gedrag, Maja Imiteerde het stemmetje in haar hoofd. "Ik denk dat ik gewoon nieuwsgierig was. Nogmaals sorry."
"Dus je vertrouwt me niet eens als ik in mijn eentje het kamp uit loop? Wat een vertrouwen zeg," Niet heel raar, op zich. Maar nu ze haar kans had om tot de pack door te dringen greep ze deze met beide handen. Misschien zou ze ooit haar excuses wel aanbieden voor haar ruwe gedrag.

"Dit heeft niks te maken met vertrouwen. Ik vertrouw je wel." Hier werd ze stil van. Verbaasd staarde Maja naar de ander, opende en sloot haar mond een paar keer. Op zoek naar een hard antwoord, een felle reactie. Maar voor de eerste keer wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze keek in Aurora's ogen, op zoek naar een spoor van valsheid. Tuurlijk, ze zag irritatie, misschien wat nieuwsgierigheid. Maar niets dat er op doelde dat ze haar uit wilde lokken. Maja's blik speurde het strand over, op zoek naar een vos die hun zat te bespioneren, klaar om haar aan te vallen. Of om te zien hoe Aurora het voor elkaar kreeg haar stil te krijgen. Niets. Ze keek weer naar Aurora, wist niet zo goed wat ze hier mee aan moest. Even voelde ze zich de oude Maja.
"Wie zegt dat jij geen onderdeel bent van een of ander ziek plan om mij weg te jagen?" Ze gooide er maar weer een wantrouwende vraag in, ze voelde zich minder zwak als ze haar bek open trok. En als er iets was wat ze niet wilde voelen, was dat zwakte.