Tara ~ 13 Months ~ Lakeroots
Tara zuchtte en keek nog eens naar het rustige water, het was helemaal niet druk in de ziekenboeg, dus veel had ze niet te doen. Alle voorraden waren aangevuld en de weinige vossen stonden onder goede zorg. Vandaag had de jonge Nurse dan ook een vrije dag, of in elk geval een paar vrije uren. Vrije uren... veel had ze er nooit gehad en Tara vroeg zich dan ook af wat ze moest gaan doen, het water moest kalmerend werken, maar maakte haar alleen nerveus. De rode vos trok even met haar dove oor en keek weer naar haar weerspiegeling in het water. Het water was stil, tijdloos, geluidloos. Met een ruk draaide de vos zich om en ging met haar poot door het water, rimpelingen makend in de nattigheid. Tara trippelde weg van het water, even genoeg van de uitgestrekte, blauwe rivier die haar elke dag omringde. Met halfgesloten ogen, niet op haar omgeving lettend, liep de vossin richting kamp, misschien kon ze wat anders doen. Want die vrije uren waren duidelijk niet aan haar besteed.

& Zephyr

Met lange passen vertrok Zephyr weer uit het kamp. Het eerste konijn van vandaag was ook weer binnen. Van zich zelf moest hij nog minimaal twee andere vangen om tevreden te zijn. Voor hem was het erg belangrijk dat hij nuttig was en voor alle vossen uit de pack eten kon vangen. Het reutje had besloten om deze keer rond Lake Montaro te gaan jagen. Het vorige konijn kwam van de Whispering Heights. Eenmaal halverwege kwam er het rode lichaam van een vos op zijn pad. Misschien was het ook wel een goed plan om eerst even met iemand te praten. "Goedendag," begroette Zephyr de vos terwijl hij op het zelfde tempo als eerst op haar af liep.

Tara maakte een kleine huppelsprong van schrik toen er opeens een stem opklonk van achter haar. Ze draaide haar kop om te zien wie er aan kwam lopen en vervloekte in gedachten haar dove oor. "Hoi," groette de rode vossin terug. Degene die kwam aanlopen was zeker geen Nurse, ze kende hem niet. Tara dacht na, ze had de vos vast vaker gezien, maar eigenlijk kwam ze nooit uit de ziekenboeg. Op de naam van de Hunter of Warrior kon ze dan ook niet komen. Tara zuchtte en keek even kort een andere kant op, nu op haar hoede voor als ze niks hoorde. Maar er was niks aan haar rechterkant, niks interessants in elk geval. Nieuwsgierig richtte ze zich weer naar de oudere vos, de oudere Nurses hadden gezegd dat ze meer contact moest maken.. hoe ging dat precies?

De vos leek lichtelijk te schrikken zodra Zephyr haar begroette. Ze draaide zich in zijn richting. "Hoi," groette de rode vos simpel terug. Als het reutje het zich goed kon herinneren was ze een Nurse. Haar naam wist hij echter niet. Rustig liep Zephyr verder tot een stukje voor de vos waar hij halt hield. Vriendelijk zwaaide hij even met zijn staart. "Hoe gaat het er mee?" Vroeg hij op een nog redelijk formele toon. Zijn stem klonk meestal zwaar en formeel, aan het tweede kwam hij aangezien heel net was opgevoed. Dat was belangrijk ook voor de zoon van de voormalige Leader.